Fossiele vissen Knightia uit Wyoming U.S.A.

Knightia is een uitgestorven geslacht van clupeiforme beenvissen uit de familie van de haringachtigen, dat tijdens het Eoceen leefde in de zoetwatermeren en rivieren van Noord-Amerika. Het geslacht werd in 1907 benoemd door David Starr Jordan, als eerbetoon aan de overleden professor Wilbur Clinton Knight van de Universiteit van Wyoming, "een onvermoeibare onderzoeker van de paleontologie van de Rocky Mountains." Knightia is het staatsfossiel van Wyoming en is de meest opgegraven fossiele vis ter wereld. Fossielen omvatten alle overblijfselen en sporen van planten en dieren die bewaard zijn gebleven in gesteente. Tegen de algemene opvatting in hoeven fossielen niet per se 'versteend' te zijn; veel fossielen zijn inderdaad niet versteend. Zelfs in zeer oude gesteenten zijn fossiele resten gevonden die nauwelijks veranderd zijn. Ook is het niet zo dat fossielen altijd zeer oud zijn; er zijn vele recente fossielen bekend, gevormd in perioden die mensen zich kunnen herinneren. Paleontologie, de wetenschap die fossielen bestudeert, draagt bij aan het onderzoek naar de opeenvolging van gesteenten, een onderdeel van de geologie dat biostratigrafie wordt genoemd. Omdat overblijfselen van leven alleen onder specifieke omstandigheden fossiliseren, is de fossiele informatie beperkt en inherent "incompleet". Men associeert het woord fossiel vaak met de botten van dinosauriërs of mammoeten, en inderdaad hebben de harde delen van een organisme de grootste kans om door fossilisering bewaard te blijven. Voor gewervelde dieren zijn dit de botten en vooral de tanden. De zachtere weefsels van een organisme worden zelden bewaard, tenzij ze snel bedekt worden door een laag die bescherming biedt tegen rotting of vraat. Met alleen de harde delen kan het lastig zijn om een compleet beeld van het organisme te krijgen. Een voorbeeld hiervan zijn de Conodonta, die lange tijd alleen bekend waren van hun tandachtige fossielen.